👴 Filozofia Grecka
Chcąc poruszać jakikolwiek temat związany z filozofią, w pierwszej kolejności należałoby wyjaśnić co ten termin oznacza. Najogólniej można stwierdzić, iż „filozofia” jest to najbardziej fundamentalna, racjonalna i krytyczna wiedza o wszystkim co istnieje. Filozofia jako nauka zrodziła się w starożytnej Grecji, najstarsze informacje na jej temat pochodzą już z VII w. p.n.e. Filozofowie greccy dążyli do wiedzy wyrastającej ze zdziwienia wywołanego poczuciem nieprzejrzystości świata i stawiającego pod znakiem zapytania to, co dotychczas było zakorzenione w tradycyjnych mitach lub oczywiste, narzucające się bezpośrednio, przyjmowane bezkrytycznie. Można stwierdzić, że „filozofia” jest to nieustanne dążenie do wiedzy i poszukiwanie pewności, w dosłownym tłumaczeniu z greckiego „philosophia” – jest to „umiłowanie (przyjaciel) mądrości”. Precyzyjne i jednoznaczne zdefiniowanie filozofii jest jednak niemożliwe, ze względu na historyczną zmienność jej zakresu i treści oraz związek przypisywanego jej znaczenia z przyjęciem określonej koncepcji filozoficznej. Wymaga ona zatem relatywizacji
👴 Grecka Sofistyka
Nic nie istnieje, a nawet gdyby istniało, to nikt nie mógłby o tym wiedzieć, a jeśliby kto o tym wiedział, to nie mógłby tego nikomu zakomunikować.” Są to słowa kolejnego Sofisty- Georgiasza, stanowiące drugą, z wyżej już wymienionych myśli przewodnich. W swym dziele zatytułowanym „O naturze czyli o niebycie” Georgiasz odmawiał rozumowi mocy poznawania czegokolwiek rzeczywistego poza płynnym nurtem zmysłowego doświadczenia. Zajął się sprzecznościami wewnętrznymi, jakie wynikają z logicznej potrzeby ujmowania tego, co rzeczywiste, jako czegoś co równocześnie jest jedyne i wielorakie, stworzone i nie stworzone, skończone i nieskończone w przestrzeni i w czasie. Jedyna ucieczka przed tymi paradoksami to według niego przyjąć, iż rzeczywistość nie jest ani jednością, ani wielością, ani nieskończona ani skończona, ani stworzona, ani nie stworzona – co jest niedorzeczne w równej mierze. Stąd nie może istnieć to co rzeczywiste. A następnie gdyby nawet istniało jakieś
Kategoria : Filozofia grecka
👴 Filozofia Sofiści
Pojawili się w Atenach z określonym programem działalności dydaktyczno – wychowawczej. Swój program sami określili jako nauczanie mądrości, cnoty – dzielności, umiejętności politycznej, a jego celem miało być kształtowanie dobrych obywateli. Na pierwszy plan wysunęła się nowa koncepcja człowieka jako przedmiotu badań nowej w swej strukturze filozofii. „Odkryty” przez sofistów „nowy człowiek” to człowiek nie zaprogramowany przez pochodzenie czy status społeczny, to człowiek, którego można ukształtować w procesie wychowania składającego się z trzech elementów: nauczania, uczenia się i ćwiczenia. Przedmiotem działalności wychowawczej sofistów była zatem duchowa, intelektualna sfera człowieka, od niej to bowiem zależy rozumna organizacja życia indywidualnego i społecznego. Podstawą uzyskania cnoty – dzielności było według sofistów kształcenie umysłu, co zdeterminowało określoną strukturę ich modelu wychowania. Jednolitość modelu kształtowanego przez dwa pokolenia sofistów (starych i młodych) wyznaczają dwa podstawowe elementy: – merytoryczny – wiedza o strukturze rzeczywistości przyrodniczej i
Kategoria : Filozofia grecka
👴 Sokrates Refleksje
Sokrates ujawnił pewną różnicę pomiędzy autorytatywnością i autorytaryzmem w wychowaniu i w nauce. Autorytatywność jest wiedzą wypełnioną troską o dobro, które nie czyni krzywdy ( cnotą ). A autorytaryzmem jest chciwość wiedzy, która szuka otępiałości, która zrobi wszystko, żeby się rozwijać, nawet kosztem dobra. Autorytatywność można porównać z utylitaryzmem. Oba te pojęcia mają na celu uszczęśliwianie innych, jak największej liczby osób. W XXI wieku autorytaryzm jest dominujący. ”Ambitni” uczeni stworzyli bombę atomową, aby udowodnić słuszność praw fizycznych. Lecz rzeczywistość jest mniej kolorowa. Powstało narzędzie masowej zagłady. Niestety ta „ambicja” nie została zaspokojona i dalej są podejmowane próby „udowadniania słuszności praw fizycznych”. Sokrates aż do końca swych dni był konsekwentny w swym działaniu. Najpierw ze spokojem przyjął wyrok sądu, który to skazał go na śmierć, a następnie odmówił ucieczki z więzienia, twierdząc, że prawu nie można się sprzeciwiać. Nikt nie przyjął
👴 Sokrates Poglądy Etyczne
Poglądy etyczne Sokratesa można sformułować w trzech głównych tezach: • Cnota jest dobrem bezwzględnym. Pojęcie cnoty u Greków było nieprecyzyjne. Rozumiano ją jako tężyzna życiowa, sprawność w spełnianiu zawodowym, dzielności. Jeszcze sofiści rozumieli cnotę w ten sposób, że jest to zaleta całkowicie względna, odmienna dla kobiety i dla mężczyzny, młodej osoby oraz dojrzałej. Sokrates wskazał na zalety, które są jedne dla całego rodu ludzkiego: sprawiedliwość, odwaga czy panowanie nad sobą są zaletami zawsze i wszędzie. Wytworzył nowe pojęcie cnoty przez to, że spośród zalet człowieka wyodrębnił specjalne zalety moralne. Pomimo, że prawa dotyczące cnoty moralnej nie są spisane w kodeksach , niemniej są trwalsze od pisanych. Wywodzą się z samej natury rzeczy, a nie z ustanowienia ludzkiego. • Cnota wiąże się z pożytkiem i szczęściem. Sokrates mawiał, że rad by posłać do piekieł tego, kto pierwszy rozdzielił dobro i pożytek.
👴 Sokrates Definicje
Jeśli chcesz być dobrym szewcem, mawiał Sokrates, musisz przede wszystkim wiedzieć, czym jest but i do czego służy. Nie ma sensu zastanawiać się nad tym, jakie byłyby najlepsze narzędzia, materiał i sposób ich wykorzystania, jeśli nie będziemy wpierw mieli w umyśle jasnej i precyzyjnej idei tego, co chcemy wytworzyć i do czego to ma służyć. Metoda Sokratesa polegała na zadawaniu serii pytań, których celem było ustalenie, czym jest sprawiedliwość, pobożność, umiarkowanie, męstwo, cnota, miłość itp. Sokrates udawał ignorancję i pytał nie o przykłady sprawiedliwości, odwagi itp., ale o ich istotę, o to, co różnym przykładom może być wspólne i co sprawia, że podpadają one pod pojęcie, o które pyta. Pytał więc o powszechnie ważne definicje, a stosowana przez niego metoda była metodą indukcyjną. We wnioskowaniu przechodził od wielu szczegółowych przykładów sprawiedliwości do sprawiedliwości jako takiej. Jeżeli ktoś odważył się zaproponować